| | | | | | |
|
بانگ زد بر وی جوان و گفت بس |
|
روز روشن از کجا آمد عسس |
|
|
نور مردان مشرق و مغرب گرفت |
|
اسمانها سجده کردند از شگفت |
|
|
آفتاب حق بر آمد از حمل |
|
زیر چادر رفت خورشید از خجل |
|
|
ترهات چون تو ابلیسی مرا |
|
کی بگرداند ز خاک این سرا |
|
|
من به بادی نامدم همچون سحاب |
|
تا بگردی باز گردم زین جناب |
|
|
عجل با آن نور شد قبلهی کرم |
|
قبله بی آن نور شد کفر و صنم |
|
|
هست اباحت کز هوای آمد ضلال |
|
هست اباحت کز خدا آمد کمال |
|
|
کفر ایمان گشت و دیو اسلام یافت |
|
آن طرف کان نور بیاندازه تافت |
|
|
مظهر عزست و محبوب به حق |
|
از همه کروبیان برده سبق |
|
|
سجده آدم را بیان سبق اوست |
|
سجده آرد مغز را پیوست پوست |
|
|
شمع حق را پف کنی تو ای عجوز |
|
هم تو سوزی هم سرت ای گندهپوز |
|
|
کی شود دریا ز پوز سگ نجس |
|
کی شود خورشید از پف منطمس |
|
|
حکم بر ظاهر اگر هم میکنی |
|
چیست ظاهرتر بگو زین روشنی |
|
|
جمله ظاهرها به پیش این ظهور |
|
باشد اندر غایت نقص و قصور |
|
|
هر که بر شمع خدا آرد پف او |
|
شمع کی میرد بسوزد پوز او |
|
|
چون تو خفاشان بسی بینند خواب |
|
کین جهان ماند یتیم از آفتاب |
|
|
موجهای تیز دریاهای روح |
|
هست صد چندان که بد طوفان نوح |
|
|
لیک اندر چشم کنعان موی رست |
|
نوح و کشتی را بهشت و کوه جست |
|
|
کوه و کنعان را فرو برد آن زمان |
|
نیم موجی تا به قعر امتهان |
|
|
مه فشاند نور و سگ وع وع کند |
|
سگ ز نور ماه کی مرتع کند |
|
|
شب روان و همرهان مه بتگ |
|
ترک رفتن کی کنند از بانگ سگ |
|
|
جزو سوی کل دوان مانند تیر |
|
کی کند وقف از پی هر گندهپیر |
|
|
جان شرع و جان تقوی عارفست |
|
معرفت محصول زهد سالفست |
|
|
زهد اندر کاشتن کوشیدنست |
|
معرفت آن کشت را روییدنست |
|
|
پس چو تن باشد جهاد و اعتقاد |
|
جان این کشتن نباتست و حصاد |
|
|
امر معروف او و هم معروف اوست |
|
کاشف اسرار و هم مکشوف اوست |
|
|
شاه امروزینه و فردای ماست |
|
پوست بندهی مغز نغزش دایماست |
|
|
چون انا الحق گفت شیخ و پیش برد |
|
پس گلوی جمله کوران را فشرد |
|
|
چون انای بنده لا شد از وجود |
|
پس چه ماند تو بیندیش ای جحود |
|
|
گر ترا چشمیست بگشا در نگر |
|
بعد لا آخر چه میماند دگر |
|
|
ای بریده آن لب و حلق و دهان |
|
که کند تف سوی مه یا آسمان |
|
|
تف برویش باز گردد بی شکی |
|
تف سوی گردون نیابد مسلکی |
|
|
تا قیامت تف برو بارد ز رب |
|
همچو تبت بر روان بولهب |
|
|
طبل و رایت هست ملک شهریار |
|
سگ کسی که خواند او را طبلخوار |
|
|
آسمانها بندهی ماه ویاند |
|
شرق و مغرب جمله نانخواه ویاند |
|
|
زانک لولاکست بر توقیع او |
|
جمله در انعام و در توزیع او |
|
|
گر نبودی او نیابیدی فلک |
|
گردش و نور و مکانی ملک |
|
|
گر نبودی او نیابیدی به حار |
|
هیبت و ماهی و در شاهوار |
|
|
گر نبودی او نیابیدی زمین |
|
در درونه گنج و بیرون یاسمین |
|
|
رزقها هم رزقخواران ویاند |
|
میوهها لبخشک باران ویاند |
|
|
هین که معکوس است در امر این گره |
|
صدقهبخش خویش را صدقه بده |
|
|
از فقیرستت همه زر و حریر |
|
هین غنی راده زکاتی ای فقیر |
|
|
چون تو ننگی جفت آن مقبولروح |
|
چون عیال کافر اندر عقد نوح |
|
|
گر نبودی نسبت تو زین سرا |
|
پارهپاره کردمی این دم ترا |
|
|
دادمی آن نوح را از تو خلاص |
|
تا مشرف گشتمی من در قصاص |
|
|
لیک با خانهی شهنشاه زمن |
|
این چنین گستاخیی ناید ز من |
|
|
رو دعا کن که سگ این موطنی |
|
ورنه اکنون کردمی من کردنی |
|