| | | | | | |
| |
گفت قاضی واجب آیدمان رضا |
|
هر قفا و هر جفا کارد قضا |
|
| |
خوش‌دلم در باطن از حکم زبر |
|
گرچه شد رویم ترش کالحق مر |
|
| |
این دلم باغست و چشمم ابروش |
|
ابر گرید باغ خندد شاد و خوش |
|
| |
سال قحط از آفتاب خیره‌خند |
|
باغها در مرگ و جان کندن رسند |
|
| |
ز امر حق وابکوا کثیرا خوانده‌ای |
|
چون سر بریان چه خندان مانده‌ای |
|
| |
روشنی خانه باشی هم‌چو شمع |
|
گر فرو پاشی تو هم‌چون شمع دمع |
|
| |
آن ترش‌رویی مادر یا پدر |
|
حافظ فرزند شد از هر ضرر |
|
| |
ذوق خنده دیده‌ای ای خیره‌خند |
|
ذوق گریه بین که هست آن کان قند |
|
| |
چون جهنم گریه آرد یاد آن |
|
پس جهنم خوشتر آید از جنان |
|
| |
خنده‌ها در گریه‌ها آمد کتیم |
|
گنج در ویرانه‌ها جو ای سلیم |
|
| |
ذوق در غمهاست پی گم کرده‌اند |
|
آب حیوان را به ظلمت برده‌اند |
|
| |
بازگونه نعل در ره تا رباط |
|
چشمها را چار کن در احتیاط |
|
| |
چشمها را چار کن در اعتبار |
|
یار کن با چشم خود دو چشم یار |
|
| |
امرهم شوری بخوان اندر صحف |
|
یار را باش و مگوش از ناز اف |
|
| |
یار باشد راه را پشت و پناه |
|
چونک نیکو بنگری یارست راه |
|
| |
چونک در یاران رسی خامش نشین |
|
اندر آن حلقه مکن خود را نگین |
|
| |
در نماز جمعه بنگر خوش به هوش |
|
جمله جمعند و یک‌اندیشه و خموش |
|
| |
رختها را سوی خاموشی کشان |
|
چون نشان جویی مکن خود را نشان |
|
| |
گفت پیغامبر که در بحر هموم |
|
در دلالت دان تو یاران را نجوم |
|
| |
چشم در استارگان نه ره بجو |
|
نطق تشویش نظر باشد مگو |
|
| |
گر دو حرف صدق گویی ای فلان |
|
گفت تیره در تبع گردد روان |
|
| |
این نخواندی کالکلام ای مستهام |
|
فی شجون حره جر الکلام |
|
| |
هین مشو شارع در آن حرف رشد |
|
که سخن زو مر سخن را می‌کشد |
|
| |
نیست در ضبطت چو بگشادی دهان |
|
از پی صافی شود تیره روان |
|
| |
آنک معصوم ره وحی خداست |
|
چون همه صافست بگشاید رواست |
|
| |
زانک ما ینطق رسول بالهوی |
|
کی هوا زاید ز معصوم خدا |
|
| |
خویشتن را ساز منطیقی ز حال |
|
تا نگردی هم‌چو من سخره‌ی مقال |
|
