| | | | | | |
|
همچو قومی که تحری میکنند |
|
بر خیال قبله سویی میتنند |
|
|
چونک کعبه رو نماید صبحگاه |
|
کشف گردد که کی گم کردست راه |
|
|
یا چو غواصان به زیر قعر آب |
|
هر کسی چیزی همیچیند شتاب |
|
|
بر امید گوهر و در ثمین |
|
توبره پر میکنند از آن و این |
|
|
چون بر آیند از تگ دریای ژرف |
|
کشف گردد صاحب در شگرف |
|
|
وآن دگر که برد مروارید خرد |
|
وآن دگر که سنگریزه و شبه برد |
|
|
هکذی یبلوهم بالساهره |
|
فتنة ذات افتضاح قاهره |
|
|
همچنین هر قوم چون پروانگان |
|
گرد شمعی پرزنان اندر جهان |
|
|
خویشتن بر آتشی برمیزنند |
|
گرد شمع خود طوافی میکنند |
|
|
بر امید آتش موسی بخت |
|
کز لهیبش سبزتر گردد درخت |
|
|
فضل آن آتش شنیده هر رمه |
|
هر شرر را آن گمان برده همه |
|
|
چون برآید صبحدم نور خلود |
|
وا نماید هر یکی چه شمع بود |
|
|
هر کرا پر سوخت زان شمع ظفر |
|
بدهدش آن شمع خوش هشتاد پر |
|
|
جوق پروانهی دو دیده دوخته |
|
مانده زیر شمع بد پر سوخته |
|
|
میطپد اندر پشیمانی و سوز |
|
میکند آه از هوای چشمدوز |
|
|
شمع او گوید که چون من سوختم |
|
کی ترا برهانم از سوز و ستم |
|
|
شمع او گریان که من سرسوخته |
|
چون کنم مر غیر را افروخته |
|