| | | | | | |
|
جان بسی کندی و اندر پردهای |
|
زانک مردن اصل بد ناوردهای |
|
|
تا نمیری نیست جان کندن تمام |
|
بیکمال نردبان نایی به بام |
|
|
چون ز صد پایه دو پایه کم بود |
|
بام را کوشنده نامحرم بود |
|
|
چون رسن یک گز ز صد گز کم بود |
|
آب اندر دلو از چه کی رود |
|
|
غرق این کشتی نیابی ای امیر |
|
تا بننهی اندرو من الاخیر |
|
|
من آخر اصل دان کو طارقست |
|
کشتی وسواس و غی را غارقست |
|
|
آفتاب گنبد ازرق شود |
|
کشتی هش چونک مستغرق شود |
|
|
چون نمردی گشت جان کندن دراز |
|
مات شو در صبح ای شمع طراز |
|
|
تا نگشتند اختران ما نهان |
|
دانک پنهانست خورشید جهان |
|
|
گرز بر خود زن منی در هم شکن |
|
زانک پنبهی گوش آمد چشم تن |
|
|
گرز بر خود میزنی خود ای دنی |
|
عکس تست اندر فعالم این منی |
|
|
عکس خود در صورت من دیدهای |
|
در قتال خویش بر جوشیدهای |
|
|
همچو آن شیری که در چه شد فرو |
|
عکس خود را خصم خود پنداشت او |
|
|
نفی ضد هست باشد بیشکی |
|
تا ز ضد ضد را بدانی اندکی |
|
|
این زمان جز نفی ضد اعلام نیست |
|
اندرین نشات دمی بیدام نیست |
|
|
بیحجابت باید آن ای ذو لباب |
|
مرگ را بگزین و بر دران حجاب |
|
|
نه چنان مرگی که در گوری روی |
|
مرگ تبدیلی که در نوری روی |
|
|
مرد بالغ گشت آن بچگی بمرد |
|
رومیی شد صبغت زنگی سترد |
|
|
خاک زر شد هیات خاکی نماند |
|
غم فرج شد خار غمناکی نماند |
|
|
مصطفی زین گفت کای اسرارجو |
|
مرده را خواهی که بینی زنده تو |
|
|
میرود چون زندگان بر خاکدان |
|
مرده و جانش شده بر آسمان |
|
|
جانش را این دم به بالا مسکنیست |
|
گر بمیرد روح او را نقل نیست |
|
|
زانک پیش از مرگ او کردست نقل |
|
این بمردن فهم آید نه به عقل |
|
|
نقل باشد نه چو نقل جان عام |
|
همچو نقلی از مقامی تا مقام |
|
|
هرکه خواهد که ببیند بر زمین |
|
مردهای را میرود ظاهر چنین |
|
|
مر ابوبکر تقی را گو ببین |
|
شد ز صدیقی امیرالمحشرین |
|
|
اندرین نشات نگر صدیق را |
|
تا به حشر افزون کنی تصدیق را |
|
|
پس محمد صد قیامت بود نقد |
|
زانک حل شد در فنای حل و عقد |
|
|
زادهی ثانیست احمد در جهان |
|
صد قیامت بود او اندر عیان |
|
|
زو قیامت را همیپرسیدهاند |
|
ای قیامت تا قیامت راه چند |
|
|
با زبان حال میگفتی بسی |
|
که ز محشر حشر را پرسید کسی |
|
|
بهر این گفت آن رسول خوشپیام |
|
رمز موتوا قبل موت یا کرام |
|
|
همچنانک مردهام من قبل موت |
|
زان طرف آوردهام این صیت و صوت |
|
|
پس قیامت شو قیامت را ببین |
|
دیدن هر چیز را شرطست این |
|
|
تا نگردی او ندانیاش تمام |
|
خواه آن انوار باشد یا ظلام |
|
|
عقل گردی عقل را دانی کمال |
|
عشق گردی عشق را دانی ذبال |
|
|
گفتمی برهان این دعوی مبین |
|
گر بدی ادراک اندر خورد این |
|
|
هست انجیر این طرف بسیار و خوار |
|
گر رسد مرغی قنق انجیرخوار |
|
|
در همه عالم اگر مرد و زنند |
|
دم به دم در نزع و اندر مردنند |
|
|
آن سخنشان را وصیتها شمر |
|
که پدر گوید در آن دم با پسر |
|
|
تا بروید عبرت و رحمت بدین |
|
تا ببرد بیخ بغض و رشک و کین |
|
|
تو بدان نیت نگر در اقربا |
|
تا ز نزع او بسوزد دل ترا |
|
|
کل آت آت آن را نقد دان |
|
دوست را در نزع و اندر فقد دان |
|
|
وز غرضها زین نظر گردد حجاب |
|
این غرضها را برون افکن ز جیب |
|
|
ور نیاری خشک بر عجزی مهایست |
|
دانک با عاجز گزیده معجزیست |
|
|
عجز زنجیریست زنجیرت نهاد |
|
چشم در زنجیرنه باید گشاد |
|
|
پس تضرع کن کای هادی زیست |
|
باز بودم بسته گشتم این ز چیست |
|
|
سختتر افشردهام در شر قدم |
|
که لفی خسرم ز قهرت دم به دم |
|
|
از نصیحتهای تو کر بودهام |
|
بتشکن دعوی و بتگر بودهام |
|
|
یاد صنعت فرضتر یا یاد مرگ |
|
مرگ مانند خزان تو اصل برگ |
|
|
سالها این مرگ طبلک میزند |
|
گوش تو بیگاه جنبش میکند |
|
|
گوید اندر نزع از جان آه مرگ |
|
این زمان کردت ز خود آگاه مرگ |
|
|
این گلوی مرگ از نعره گرفت |
|
طبل او بشکافت از ضرب شگفت |
|
|
در دقایق خویش را در بافتی |
|
رمز مردن این زمان در یافتی |
|