| | | | | | |
| |
گفت استر راست گفتی ای شتر |
|
این بگفت و چشم کرد از اشک پر |
|
| |
ساعتی بگریست و در پایش فتاد |
|
گفت ای بگزیده‌ی رب العباد |
|
| |
چه زیان دارد گر از فرخندگی |
|
در پذیری تو مرا دربندگی |
|
| |
گفت چون اقرار کردی پیش من |
|
رو که رستی تو ز آفات زمن |
|
| |
دادی انصاف و رهیدی از بلا |
|
تو عدو بودی شدی ز اهل ولا |
|
| |
خوی بد در ذات تو اصلی نبود |
|
کز بد اصلی نیاید جز جحود |
|
| |
آن بد عاریتی باشد که او |
|
آرد اقرار و شود او توبه‌جو |
|
| |
هم‌چو آدم زلتش عاریه بود |
|
لاجرم اندر زمان توبه نمود |
|
| |
چونک اصلی بود جرم آن بلیس |
|
ره نبودش جانب توبه‌ی نفیس |
|
| |
رو که رستی از خود و از خوی بد |
|
واز زبانه‌ی نار و از دندان دد |
|
| |
رو که اکنون دست در دولت زدی |
|
در فکندی خود به بخت سرمدی |
|
| |
ادخلی تو فی عبادی یافتی |
|
ادخلی فی جنتی در بافتی |
|
| |
در عبادش راه کردی خویش را |
|
رفتی اندر خلد از راه خفا |
|
| |
اهدنا گفتی صراط مستقیم |
|
دست تو بگرفت و بردت تا نعیم |
|
| |
نار بودی نور گشتی ای عزیز |
|
غوره بودی گشتی انگور و مویز |
|
| |
اختری بودی شدی تو آفتاب |
|
شاد باشد الله اعلم بالصواب |
|
| |
ای ضیاء الحق حسام‌الدین بگیر |
|
شهد خویش اندر فکن در حوض شیر |
|
| |
تا رهد آن شیر از تغییر طعم |
|
یابد از بحر مزه تکثیر طعم |
|
| |
متصل گردد بدان بحر الست |
|
چونک شد دریا ز هر تغییر رست |
|
| |
منفذی یابد در آن بحر عسل |
|
آفتی را نبود اندر وی عمل |
|
| |
غره‌ای کن شیروار ای شیر حق |
|
تا رود آن غره بر هفتم طبق |
|
| |
چه خبر جان ملول سیر را |
|
کی شناسد موش غره‌ی شیر را |
|
| |
برنویس احولا خود با آب زر |
|
بهر هر دریادلی نیکوگهر |
|
| |
آب نیلست این حدیث جان‌فزا |
|
یا ربش در چشم قبطی خون نما |
|
