| | | | | | |
|
هر که زیشان گفت از عیب و گناه |
|
وز دل چون سنگ وز جان سیاه |
|
|
وز سبکداری فرمانهای او |
|
وز فراغت از غم فردای او |
|
|
وز هوس وز عشق این دنیای دون |
|
چون زنان مر نفس را بودن زبون |
|
|
وان فرار از نکتههای ناصحان |
|
وان رمیدن از لقای صالحان |
|
|
با دل و با اهل دل بیگانگی |
|
با شهان تزویر و روبهشانگی |
|
|
سیر چشمان را گدا پنداشتن |
|
از حسدشان خفیه دشمن داشتن |
|
|
گر پذیرد چیز تو گویی گداست |
|
ورنه گویی زرق و مکرست و دغاست |
|
|
گر در آمیزد تو گویی طامعست |
|
ورنی گویی در تکبر مولعست |
|
|
یا منافقوار عذر آری که من |
|
ماندهام در نفقهی فرزند و زن |
|
|
نه مرا پروای سر خاریدنست |
|
نه مرا پروای دین ورزیدنست |
|
|
ای فلان ما را بهمت یاد دار |
|
تا شویم از اولیا پایان کار |
|
|
این سخن نی هم ز درد و سوز گفت |
|
خوابناکی هرزه گفت و باز خفت |
|
|
هیچ چاره نیست از قوت عیال |
|
از بن دندان کنم کسپ حلال |
|
|
چه حلال ای گشته از اهل ضلال |
|
غیر خون تو نمیبینم حلال |
|
|
از خدا چارهستش و از قوت نی |
|
چارهش است از دین و از طاغوت نی |
|
|
ای که صبرت نیست از دنیای دون |
|
صبر چون داری ز نعم الماهدون |
|
|
ای که صبرت نیست از ناز و نعیم |
|
صبر چون داری از الله کریم |
|
|
ای که صبرت نیست از پاک و پلید |
|
صبر چون داری از آن کین آفرید |
|
|
کو خلیلی کو برون آمد ز غار |
|
گفت هذا رب هان کو کردگار |
|
|
من نخواهم در دو عالم بنگریست |
|
تا نبینم این دو مجلس آن کیست |
|
|
بی تماشای صفتهای خدا |
|
گر خورم نان در گلو ماند مرا |
|
|
چون گوارد لقمه بی دیدار او |
|
بی تماشای گل و گلزار او |
|
|
جز بر اومید خدا زین آب و خور |
|
کی خورد یک لحظه غیر گاو و خر |
|
|
آنک کالانعام بد بل هم اضل |
|
گرچه پر مکرست آن گندهبغل |
|
|
مکر او سرزیر و او سرزیر شد |
|
روزگارک برد و روزش دیر شد |
|
|
فکرگاهش کند شد عقلش خرف |
|
عمر شد چیزی ندارد چون الف |
|
|
آنچ میگوید درین اندیشهام |
|
آن هم از دستان آن نفسست هم |
|
|
وآنچ میگوید غفورست و رحیم |
|
نیست آن جز حیلهی نفس لیم |
|
|
ای ز غم مرده که دست از نان تهیست |
|
چون غفورست و رحیم این ترس چیست |
|