| | | | | | |
| |
کل عالم صورت عقل کلست |
|
کوست بابای هر آنک اهل قل است |
|
| |
چون کسی با عقل کل کفران فزود |
|
صورت کل پیش او هم سگ نمود |
|
| |
صلح کن با این پدر عاقی بهل |
|
تا که فرش زر نماید آب و گل |
|
| |
پس قیامت نقد حال تو بود |
|
پیش تو چرخ و زمین مبدل شود |
|
| |
من که صلحم دایما با این پدر |
|
این جهان چون جنتستم در نظر |
|
| |
هر زمان نو صورتی و نو جمال |
|
تا ز نو دیدن فرو میرد ملال |
|
| |
من همی‌بینم جهان را پر نعیم |
|
آبها از چشمه‌ها جوشان مقیم |
|
| |
بانگ آبش می‌رسد در گوش من |
|
مست می‌گردد ضمیر و هوش من |
|
| |
شاخه‌ها رقصان شده چون تایبان |
|
برگها کف‌زن مثال مطربان |
|
| |
برق آیینه‌ست لامع از نمد |
|
گر نماید آینه تا چون بود |
|
| |
از هزاران می‌نگویم من یکی |
|
ز آنک آکندست هر گوش از شکی |
|
| |
پیش وهم این گفت مژده دادنست |
|
عقل گوید مژده چه نقد منست |
|
