مثنوی معنوی/بیان آنک در توبه بازست
| هین مکن زین پس فراگیر احتراز | که ز بخشایش در توبه‌ست باز | |||||
| توبه را از جانب مغرب دری | باز باشد تا قیامت بر وری | |||||
| تا ز مغرب بر زند سر آفتاب | باز باشد آن در از وی رو متاب | |||||
| هست جنت را ز رحمت هشت در | یک در توبه‌ست زان هشت ای پسر | |||||
| آن همه گه باز باشد گه فراز | وآن در توبه نباشد جز که باز | |||||
| هین غنیمت دار در بازست زود | رخت آنجا کش به کوری حسود | |||||