مثنوی معنوی/بیان آنک خطای محبان بهترست از صواب بیگانگان بر محبوب
| آن بلال صدق در بانگ نماز | حی را هی همیخواند از نیاز | |||||
| تا بگفتند ای پیمبر راست نیست | این خطا اکنون که آغاز بناست | |||||
| ای نبی و ای رسول کردگار | یک مذن کو بود افصح بیار | |||||
| عیب باشد اول دین و صلاح | لحن خواندن لفظ حی عل فلاح | |||||
| خشم پیغامبر بجوشید و بگفت | یک دو رمزی از عنایات نهفت | |||||
| کای خسان نزد خدا هی بلال | بهتر از صد حی و خی و قیل و قال | |||||
| وا مشورانید تا من رازتان | وا نگویم آخر و آغازتان | |||||
| گر نداری تو دم خوش در دعا | رو دعا میخواه ز اخوان صفا | |||||