| | | | | | |
|
بدگهر را علم و فن آموختن |
|
دادن تیغی به دست راهزن |
|
|
تیغ دادن در کف زنگی مست |
|
به که آید علم ناکس را به دست |
|
|
علم و مال و منصب و جاه و قران |
|
فتنه آمد در کف بدگوهران |
|
|
پس غزا زین فرض شد بر ممنان |
|
تا ستانند از کف مجنون سنان |
|
|
جان او مجنون تنش شمشیر او |
|
واستان شمشیر را زان زشتخو |
|
|
آنچ منصب میکند با جاهلان |
|
از فضیحت کی کند صد ارسلان |
|
|
عیب او مخفیست چون آلت بیافت |
|
مارش از سوراخ بر صحرا شتافت |
|
|
جمله صحرا مار و کزدم پر شود |
|
چونک جاهل شاه حکم مر شود |
|
|
مال و منصب ناکسی که آرد به دست |
|
طالب رسوایی خویش او شدست |
|
|
یا کند بخل و عطاها کم دهد |
|
یا سخا آرد بنا موضع نهد |
|
|
شاه را در خانهی بیذق نهد |
|
این چنین باشد عطا که احمق دهد |
|
|
حکم چون در دست گمراهی فتاد |
|
جاه پندارید در چاهی فتاد |
|
|
راه نمیداند قلاووزی کند |
|
جان زشت او جهانسوزی کند |
|
|
طفل راه فقر چون پیری گرفت |
|
پیروان را غول ادباری گرفت |
|
|
که بیا تا ماه بنمایم ترا |
|
ماه را هرگز ندید آن بیصفا |
|
|
چون نمایی چون ندیدستی به عمر |
|
عکس مه در آب هم ای خام غمر |
|
|
احمقان سرور شدستند و ز بیم |
|
عاقلان سرها کشیده در گلیم |
|