مثنوی معنوی/بیان آنک بی‌کاران و افسانه‌جویان مثل آن ترک‌اند

by مولوی

	اطلس عمرت به مقراض شهور			برد پاره‌پاره خیاط غرور
	تو تمنا می‌بری که اختر مدام			لاغ کردی سعد بودی بر دوام
	سخت می‌تولی ز تربیعات او			وز دلال و کینه و آفات او
	سخت می‌رنجی ز خاموشی او			وز نحوس و قبض و کین‌کوشی او
	که چرا زهره‌ی طرب در رقص نیست			بر سعود و رقص سعد او مه‌ایست
	اخترت گوید که گر افزون کنم			لاغ را پس کلیت مغبون کنم
	تو مبین قلابی این اختران			عشق خود بر قلب‌زن بین ای مهان