مثنوی معنوی/باز سال کردن صوفی از آن قاضی
| گفت صوفی که چه بودی کین جهان | ابروی رحمت گشادی جاودان | |||||
| هر دمی شوری نیاوردی به پیش | بر نیاوردی ز تلوینهاش نیش | |||||
| شب ندزدیدی چراغ روز را | دی نبردی باغ عیش آموز را | |||||
| جام صحت را نبودی سنگ تب | آمنی با خوف ناوردی کرب | |||||
| خود چه کم گشتی ز جود و رحمتش | گر نبودی خرخشه در نعمتش | |||||