| | | | | | |
|
چونک رقعهی گنج پر آشوب را |
|
شه مسلم داشت آن مکروب را |
|
|
گشت آمن او ز خصمان و ز نیش |
|
رفت و میپیچید در سودای خویش |
|
|
یار کرد او عشق درداندیش را |
|
کلب لیسد خویش ریش خویش را |
|
|
عشق را در پیچش خود یار نیست |
|
محرمش در ده یکی دیار نیست |
|
|
نیست از عاشق کسی دیوانهتر |
|
عقل از سودای او کورست و کر |
|
|
زآنک این دیوانگی عام نیست |
|
طب را ارشاد این احکام نیست |
|
|
گر طبیبی را رسد زین گون جنون |
|
دفتر طب را فرو شوید به خون |
|
|
طب جملهی عقلها منقوش اوست |
|
روی جمله دلبران روپوش اوست |
|
|
روی در روی خود آر ای عشقکیش |
|
نیست ای مفتون ترا جز خویش خویش |
|
|
قبله از دل ساخت آمد در دعا |
|
لیس للانسان الا ما سعی |
|
|
پیش از آن کو پاسخی بشنیده بود |
|
سالها اندر دعا پیچیده بود |
|
|
بیاجابت بر دعاها میتنید |
|
از کرم لبیک پنهان میشنید |
|
|
چونک بیدف رقص میکرد آن علیل |
|
ز اعتماد جود خلاق جلیل |
|
|
سوی او نه هاتف و نه پیک بود |
|
گوش اومیدش پر از لبیک بود |
|
|
بیزبان میگفت اومیدش تعال |
|
از دلش میروفت آن دعوت ملال |
|
|
آن کبوتر را که بام آموختست |
|
تو مخوان میرانش کان پر دوختست |
|
|
ای ضیاء الحق حسامالدین برانش |
|
کز ملاقات تو بر رستست جانش |
|
|
گر برانی مرغ جانش از گزاف |
|
هم بگرد بام تو آرد طواف |
|
|
چینه و نقلش همه بر بام تست |
|
پر زنان بر اوج مست دام تست |
|
|
گر دمی منکر شود دزدانه روح |
|
در ادای شکرت ای فتح و فتوح |
|
|
شحنهی عشق مکرر کینهاش |
|
طشت آتش مینهد بر سینهاش |
|
|
که بیا سوی مه و بگذر ز گرد |
|
شاه عشقت خواند زوتر باز گرد |
|
|
گرد این بام و کبوترخانه من |
|
چون کبوتر پر زنم مستانه من |
|
|
جبرئیل عشقم و سدرهم توی |
|
من سقیمم عیسی مریم توی |
|
|
جوش ده آن بحر گوهربار را |
|
خوش بپرس امروز این بیمار را |
|
|
چون تو آن او شدی بحر آن اوست |
|
گرچه این دم نوبت بحران اوست |
|
|
این خود آن نالهست کو کرد آشکار |
|
آنچ پنهانست یا رب زینهار |
|
|
دو دهان داریم گویا همچو نی |
|
یک دهان پنهانست در لبهای وی |
|
|
یک دهان نالان شده سوی شما |
|
های هویی در فکنده در هوا |
|
|
لیک داند هر که او را منظرست |
|
که فغان این سری هم زان سرست |
|
|
دمدمهی این نای از دمهای اوست |
|
های هوی روح از هیهای اوست |
|
|
گر نبودی با لبش نی را سمر |
|
نی جهان را پر نکردی از شکر |
|
|
با کی خفتی وز چه پهلو خاستی |
|
که چنین پر جوش چون دریاستی |
|
|
یا ابیت عند ربی خواندی |
|
در دل دریای آتش راندی |
|
|
نعرهی یا نار کونی باردا |
|
عصمت جان تو گشت ای مقتدا |
|
|
ای ضیاء الحق حسام دین و دل |
|
کی توان اندود خورشیدی به گل |
|
|
قصد کردستند این گلپارهها |
|
که بپوشانند خورشید ترا |
|
|
در دل که لعلها دلال تست |
|
باغها از خنده مالامال تست |
|
|
محرم مردیت را کو رستمی |
|
تا ز صد خرمن یکی جو گفتمی |
|
|
چون بخواهم کز سرت آهی کنم |
|
چون علی سر را فرو چاهی کنم |
|
|
چونک اخوان را دل کینهورست |
|
یوسفم را قعر چه اولیترست |
|
|
مست گشتم خویش بر غوغا زنم |
|
چه چه باشد خیمه بر صحرا زنم |
|
|
بر کف من نه شراب آتشین |
|
وانگه آن کر و فر مستانه بین |
|
|
منتظر گو باش بی گنج آن فقیر |
|
زآنک ما غرقیم این دم در عصیر |
|
|
از خدا خواه ای فقیر این دم پناه |
|
از من غرقه شده یاری مخواه |
|
|
که مرا پروای آن اسناد نیست |
|
از خود و از ریش خویشم یاد نیست |
|
|
باد سبلت کی بگنجد و آب رو |
|
در شرابی که نگنجد تار مو |
|
|
در ده ای ساقی یکی رطلی گران |
|
خواجه را از ریش و سبلت وا رهان |
|
|
نخوتش بر ما سبالی میزند |
|
لیک ریش از رشک ما بر میکند |
|
|
مات او و مات او و مات او |
|
که همیدانیم تزویرات او |
|
|
از پس صد سال آنچ آید ازو |
|
پیر میبیند معین مو به مو |
|
|
اندر آیینه چه بیند مرد عام |
|
که نبیند پیر اندر خشت خام |
|
|
آنچ لحیانی به خانهی خود ندید |
|
هست بر کوسه یکایک آن پدید |
|
|
رو به دریایی که ماهیزادهای |
|
همچو خس در ریش چون افتادهای |
|
|
خس نهای دور از تو رشک گوهری |
|
در میان موج و بحر اولیتری |
|
|
بحر وحدانست جفت و زوج نیست |
|
گوهر و ماهیش غیر موج نیست |
|
|
ای محال و ای محال اشراک او |
|
دور از آن دریا و موج پاک او |
|
|
نیست اندر بحر شرک و پیچ پیچ |
|
لیک با احول چه گویم هیچ هیچ |
|
|
چونک جفت احولانیم ای شمن |
|
لازم آید مشرکانه دم زدن |
|
|
آن یکیی زان سوی وصفست و حال |
|
جز دوی ناید به میدان مقال |
|
|
یا چو احول این دوی را نوش کن |
|
یا دهان بر دوز و خوش خاموش کن |
|
|
یا به نوبت گه سکوت و گه کلام |
|
احولانه طبل میزن والسلام |
|
|
چون ببینی محرمی گو سر جان |
|
گل ببینی نعره زن چون بلبلان |
|
|
چون ببینی مشک پر مکر و مجاز |
|
لب ببند و خویشتن را خنب ساز |
|
|
دشمن آبست پیش او مجنب |
|
ورنه سنگ جهل او بشکست خنب |
|
|
با سیاستهای جاهل صبر کن |
|
خوش مدارا کن به عقل من لدن |
|
|
صبر با نااهل اهلان را جلاست |
|
صبر صافی میکند هر جا دلیست |
|
|
آتش نمرود ابراهیم را |
|
صفوت آیینه آمد در جلا |
|
|
جور کفر نوحیان و صبر نوح |
|
نوح را شد صیقل مرآت روح |
|