| | | | | | |
|
بعد سالی باز جوحی از محن |
|
رو به زن کرد و بگفت ای چست زن |
|
|
آن وظیفهی پار را تجدید کن |
|
پیش قاضی از گلهی من گو سخن |
|
|
زن بر قاضی در آمد با زنان |
|
مر زنی را کرد آن زن ترجمان |
|
|
تا بنشناسد ز گفتن قاضیش |
|
یاد ناید از بلای ماضیش |
|
|
هست فتنه غمرهی غماز زن |
|
لیک آن صدتو شود ز آواز زن |
|
|
چون نمیتوانست آوازی فراشت |
|
غمزهی تنهای زن سودی نداشت |
|
|
گفت قاضی رو تو خصمت را بیار |
|
تا دهم کار ترا با او قرار |
|
|
جوحی آمد قاضیش نشناخت زود |
|
کو به وقت لقیه در صندوق بود |
|
|
زو شنیده بود آواز از برون |
|
در شری و بیع و در نقص و فزون |
|
|
گفت نفقهی زن چرا ندهی تمام |
|
گفت از جان شرع را هستم غلام |
|
|
لیک اگر میرم ندارم من کفن |
|
مفلس این لعبم و شش پنج زن |
|
|
زین سخن قاضی مگر بشناختش |
|
یاد آورد آن دغل وان باختش |
|
|
گفت آن شش پنج با من باختی |
|
پار اندر شش درم انداختی |
|
|
نوبت من رفت امسال آن قمار |
|
با دگر کس باز دست از من بدار |
|
|
از شش و از پنج عارف گشت فرد |
|
محترز گشتست زین شش پنج نرد |
|
|
رست او از پنج حس و شش جهت |
|
از ورای آن همه کرد آگهت |
|
|
شد اشاراتش اشارات ازل |
|
جاوز الاوهام طرا و اعتزل |
|
|
زین چه شش گوشه گر نبود برون |
|
چون بر آرد یوسفی را از درون |
|
|
واردی بالای چرخ بی ستن |
|
جسم او چون دلو در چه چاره کن |
|
|
یوسفان چنگال در دلوش زده |
|
رسته از چاه و شه مصری شده |
|
|
دلوهای دیگر از چه آبجو |
|
دلو او فارغ ز آب اصحابجو |
|
|
دلوها غواص آب از بهر قوت |
|
دلو او قوت و حیات جان حوت |
|
|
دلوها وابستهی چرخ بلند |
|
دلو او در اصبعین زورمند |
|
|
دلو چه و حبل چه و چرخ چی |
|
این مثال بس رکیکست ای اچی |
|
|
از کجا آرم مثالی بیشکست |
|
کفو آن نه آید و نه آمدست |
|
|
صد هزاران مرد پنهان در یکی |
|
صد کمان و تیر درج ناوکی |
|
|
ما رمیت اذ رمیتی فتنهای |
|
صد هزاران خرمن اندر حفنهای |
|
|
آفتابی در یکی ذره نهان |
|
ناگهان آن ذره بگشاید دهان |
|
|
ذره ذره گردد افلاک و زمین |
|
پیش آن خورشید چون جست از کمین |
|
|
این چنین جانی چه درخورد تنست |
|
هین بشو ای تن ازین جان هر دو دست |
|
|
ای تن گشته وثاق جان بسست |
|
چند تاند بحر درمشکی نشست |
|
|
ای هزاران جبرئیل اندر بشر |
|
ای مسیحان نهان در جوف خر |
|
|
ای هزاران کعبه پنهان در کنیس |
|
ای غلطانداز عفریت و بلیس |
|
|
سجدهگاه لامکانی در مکان |
|
مر بلیسان را ز تو ویران دکان |
|
|
که چرا من خدمت این طین کنم |
|
صورتی را نم لقب چون دین کنم |
|
|
نیست صورت چشم را نیکو به مال |
|
تا ببینی شعشعهی نور جلال |
|