| | | | | | |
| |
گفت پیغامبر برای امتحان |
|
او نمی‌بیند ترا کم شو نهان |
|
| |
کرد اشارت عایشه با دستها |
|
او نبیند من همی‌بینم ورا |
|
| |
غیرت عقل است بر خوبی روح |
|
پر ز تشبیهات و تمثیل این نصوح |
|
| |
با چنین پنهانیی کین روح راست |
|
عقل بر وی این چنین رشکین چراست |
|
| |
از که پنهان می‌کنی ای رشک‌خو |
|
آنک پوشیدست نورش روی او |
|
| |
می‌رود بی‌روی‌پوش این آفتاب |
|
فرط نور اوست رویش را نقاب |
|
| |
از که پنهان می‌کنی ای رشک‌ور |
|
که آفتاب از وی نمی‌بیند اثر |
|
| |
رشک از آن افزون‌ترست اندر تنم |
|
کز خودش خواهم که هم پنهان کنم |
|
| |
ز آتش رشک گران آهنگ من |
|
با دو چشم و گوش خود در جنگ من |
|
| |
چون چنین رشکیستت ای جان و دل |
|
پس دهان بر بند و گفتن را بهل |
|
| |
ترسم ار خامش کنم آن آفتاب |
|
از سوی دیگر بدراند حجاب |
|
| |
در خموشی گفت ما اظهر شود |
|
که ز منع آن میل افزون‌تر شود |
|
| |
گر بغرد بحر غره‌ش کف شود |
|
جوش احببت بان اعرف شود |
|
| |
حرف گفتن بستن آن روزنست |
|
عین اظهار سخن پوشیدنست |
|
| |
بلبلانه نعره زن در روی گل |
|
تا کنی مشغولشان از بوی گل |
|
| |
تا به قل مغشول گردد گوششان |
|
سوی روی گل نپرد هوششان |
|
| |
پیش این خورشید کو بس روشنیست |
|
در حقیقت هر دلیلی ره‌زنیست |
|
