| | | | | | |
| |
پادشاهی دو غلام ارزان خرید |
|
با یکی زان دو سخن گفت و شنید |
|
| |
یافتش زیرک‌دل و شیرین جواب |
|
از لب شکر چه زاید شکرآب |
|
| |
آدمی مخفیست در زیر زبان |
|
این زبان پرده‌ست بر درگاه جان |
|
| |
چونک بادی پرده را در هم کشید |
|
سر صحن خانه شد بر ما پدید |
|
| |
کاندر آن خانه گهر یا گندمست |
|
گنج زر یا جمله مار و کزدمست |
|
| |
یا درو گنجست و ماری بر کران |
|
زانک نبود گنج زر بی پاسبان |
|
| |
بی تامل او سخن گفتی چنان |
|
کز پس پانصد تامل دیگران |
|
| |
گفتیی در باطنش دریاستی |
|
جمله دریا گوهر گویاستی |
|
| |
نور هر گوهر کزو تابان شدی |
|
حق و باطل را ازو فرقان شدی |
|
| |
نور فرقان فرق کردی بهر ما |
|
ذره ذره حق و باطل را جدا |
|
| |
نور گوهر نور چشم ما شدی |
|
هم سال و هم جواب از ما بدی |
|
| |
چشم کژ کردی دو دیدی قرص ماه |
|
چون سالست این نظر در اشتباه |
|
| |
راست گردان چشم را در ماهتاب |
|
تا یکی بینی تو مه را نک جواب |
|
| |
فکرتت که کژ مبین نیکو نگر |
|
هست هم نور و شعاع آن گهر |
|
| |
هر جوابی کان ز گوش آید بدل |
|
چشم گفت از من شنو آن را بهل |
|
| |
گوش دلاله‌ست و چشم اهل وصال |
|
چشم صاحب حال و گوش اصحاب قال |
|
| |
در شنود گوش تبدیل صفات |
|
در عیان دیده‌ها تبدیل ذات |
|
| |
ز آتش ار علمت یقین شد از سخن |
|
پختگی جو در یقین منزل مکن |
|
| |
تا نسوزی نیست آن عین الیقین |
|
این یقین خواهی در آتش در نشین |
|
| |
گوش چون نافذ بود دیده شود |
|
ورنه قل در گوش پیچیده شود |
|
| |
این سخن پایان ندارد باز گرد |
|
تا که شه با آن غلامانش چه کرد |
|
