| | | | | | |
|
اندرین بود او که الهام آمدش |
|
کشف شد این مشکلات از ایزدش |
|
|
کو بگفتت در کمان تیری بنه |
|
کی بگفتندت که اندر کش تو زه |
|
|
او نگفتت که کمان را سختکش |
|
در کمان نه گفت او نه پر کنش |
|
|
از فضولی تو کمان افراشتی |
|
صنعت قواسیی بر داشتی |
|
|
ترک این سخته کمانی رو بگو |
|
در کمان نه تیر و پریدن مجو |
|
|
چون بیفتد بر کن آنجا میطلب |
|
زور بگذار و بزاری جو ذهب |
|
|
آنچ حقست اقرب از حبل الورید |
|
تو فکنده تیر فکرت را بعید |
|
|
ای کمان و تیرها بر ساخته |
|
صید نزدیک و تو دور انداخته |
|
|
هرکه دوراندازتر او دورتر |
|
وز چنین گنجست او مهجورتر |
|
|
فلسفی خود را از اندیشه بکشت |
|
گو بدو کوراست سوی گنج پشت |
|
|
گو بدو چندانک افزون میدود |
|
از مراد دل جداتر میشود |
|
|
جاهدوا فینا بگفت آن شهریار |
|
جاهدوا عنا نگفت ای بیقرار |
|
|
همچو کنعان کو ز ننگ نوح رفت |
|
بر فراز قلهی آن کوه زفت |
|
|
هرچه افزونتر همیجست او خلاص |
|
سوی که میشد جداتر از مناص |
|
|
همچو این درویش بهر گنج و کان |
|
هر صباحی سختتر جستی کمان |
|
|
هر کمانی کو گرفتی سختتر |
|
بود از گنج و نشان بدبختتر |
|
|
این مثل اندر زمانه جانی است |
|
جان نادانان به رنج ارزانی است |
|
|
زانک جاهل ننگ دارد ز اوستاد |
|
لاجرم رفت و دکانی نو گشاد |
|
|
آن دکان بالای استاد ای نگار |
|
گنده و پر کزدمست و پر ز مار |
|
|
زود ویران کن دکان و بازگرد |
|
سوی سبزه و گلبنان و آبخورد |
|
|
نه چو کنعان کو ز کبر و ناشناخت |
|
از که عاصم سفینهی فوز ساخت |
|
|
علم تیراندازیش آمد حجاب |
|
وان مراد او را بده حاضر به جیب |
|
|
ای بسا علم و ذکاوات و فطن |
|
گشته رهرو را چو غول و راهزن |
|
|
بیشتر اصحاب جنت ابلهند |
|
تا ز شر فیلسوفی میرهند |
|
|
خویش را عریان کن از فضل و فضول |
|
تا کند رحمت به تو هر دم نزول |
|
|
زیرکی ضد شکستست و نیاز |
|
زیرکی بگذار و با گولیبساز |
|
|
زیرکی دان دام برد و طمع و گاز |
|
تا چه خواهد زیرکی را پاکباز |
|
|
زیرکان با صنعتی قانع شده |
|
ابلهان از صنع در صانع شده |
|
|
زانک طفل خرد را مادر نهار |
|
دست و پا باشد نهاده بر کنار |
|