| | | | | | |
| |
بر ملولان این مکرر کردنست |
|
نزد من عمر مکرر بردنست |
|
| |
شمع از برق مکرر بر شود |
|
خاک از تاب مکرر زر شود |
|
| |
گر هزاران طالب‌اند و یک ملول |
|
از رسالت باز می‌ماند رسول |
|
| |
این رسولان ضمیر رازگو |
|
مستمع خواهند اسرافیل‌خو |
|
| |
نخوتی دارند و کبری چون شهان |
|
چاکری خواهند از اهل جهان |
|
| |
تا ادبهاشان بجاگه ناوری |
|
از رسالتشان چگونه بر خوری |
|
| |
کی رسانند آن امانت را بتو |
|
تا نباشی پیششان راکع دوتو |
|
| |
هر ادبشان کی همی‌آید پسند |
|
کامدند ایشان ز ایوان بلند |
|
| |
نه گدایانند کز هر خدمتی |
|
از تو دارند ای مزور منتی |
|
| |
لیک با بی‌رغبتیها ای ضمیر |
|
صدقه‌ی سلطان بیفشان وا مگیر |
|
| |
اسپ خود را ای رسول آسمان |
|
در ملولان منگر و اندر جهان |
|
| |
فرخ آن ترکی که استیزه نهد |
|
اسپش اندر خندق آتش جهد |
|
| |
گرم گرداند فرس را آنچنان |
|
که کند آهنگ اوج آسمان |
|
| |
چشم را از غیر و غیرت دوخته |
|
همچو آتش خشک و تر را سوخته |
|
| |
گر پشیمانی برو عیبی کند |
|
آتش اول در پشیمانی زند |
|
| |
خود پشیمانی نروید از عدم |
|
چون ببیند گرمی صاحب‌قدم |
|
