| | | | | | |
| |
گفت مجنون گر همه روی زمین |
|
هر زمان بر من کنندی آفرین |
|
| |
من نخواهم آفرین هیچ کس |
|
مدح من دشنام لیلی باد و بس |
|
| |
خوشتراز صد مدح یک دشنام او |
|
بهتر از ملک دو عالم نام او |
|
| |
مذهب خود با توگفتم ای عزیز |
|
گر بود خواری چه خواهد بود نیز |
|
| |
گفت برق عزت آید آشکار |
|
پس برآرد از همه جانها دمار |
|
| |
چون بسوزد جان به صد زاری چه سود |
|
آنگهی از عزت و خواری چه سود |
|
| |
بازگفتند آن گروه سوخته |
|
جان ما و آتش افروخته |
|
| |
کی شود پروانه از آتش نفور |
|
زانک او را هست در آتش حضور |
|
| |
گرچه ما را دست ندهد وصل یار |
|
سوختن ما را دهد دست، اینت کار |
|
| |
گر رسیدن سوی آن دلخواه نیست |
|
پاک پرسیدن جز اینجا راه نیست |
|
