| | | | | | |
| |
جمله‌ی پرندگان روزگار |
|
قصه‌ی پروانه کردند آشکار |
|
| |
جمله با پروانه گفتند ای ضعیف |
|
تا به کی در بازی این جان شریف |
|
| |
چون نخواهد بود از شمعت وصال |
|
جان مده بر جهل، تا کی زین محال |
|
| |
زین سخن پروانه شد مست و خراب |
|
داد حالی آن سلیمان را جواب |
|
| |
گفت اینم بس که من بی‌دل مدام |
|
گر درو نرسم درو برسم تمام |
|
| |
چون همه در عشق او مرد آمدند |
|
پای تو سر غرقه‌ی درد آمدند |
|
| |
گرچه استغنی برون ز اندازه بود |
|
لطف او را نیز رویی تازه بود |
|
| |
حاجب لطف آمد و در برگشاد |
|
هر نفس صد پرده‌ی دیگر گشاد |
|
| |
شد جهان بی او حجابی آشکار |
|
پس ز نور النور در پیوست کار |
|
| |
جمله را در مسند قربت نشاند |
|
بر سریر عزت و هیبت نشاند |
|
| |
رقعه‌ی بنهاد پیش آن همه |
|
گفت بر خوانید تا پایان همه |
|
| |
رقعه‌ی آن قوم از راه مثال |
|
می‌شود معلوم این شوریده حال |
|
