| | | | | | |
| |
کوف آمد پیش چون دیوانهای |
|
گفت من بگزیدهام ویرانهای |
|
| |
عاجزیام در خرابی زاده من |
|
در خرابی میروم بیباده من |
|
| |
گرچه معموری بسی خوش یافتم |
|
هم مخالف هم مشوش یافتم |
|
| |
هرک در جمعیتی خواهد نشست |
|
در خرابی بایدش رفتن چو مست |
|
| |
در خرابی جای میسازم به رنج |
|
زانک باشد در خرابی جای گنج |
|
| |
عشق گنجم در خرابی ره نمود |
|
سوی گنجم جز خرابی ره نبود |
|
| |
دور بردم از همه کس رنج خویش |
|
بوک یابم بی طلسمی گنج خویش |
|
| |
گر فرو رفتی به گنجی پای من |
|
باز رستی این دل خودرای من |
|
| |
عشق بر سیمرغ جز افسانه نیست |
|
زانک عشقش کار هر مردانه نیست |
|
| |
من نیم در عشق او مردانهای |
|
عشق گنجم باید و ویرانهای |
|
| |
هدهدش گفت ای ز عشق گنج مست |
|
من گرفتم کامدت گنجی به دست |
|
| |
بر سر آن گنج خود را مرده گیر |
|
عمر رفته ره به سر نابرده گیر |
|
| |
عشق گنج و عشق زر از کافریست |
|
هرک از زر بت کند او آزریست |
|
| |
زر پرستیدن بود از کافری |
|
نیستی آخر ز قوم سامری |
|
| |
هر دلی کز عشق زر گیرد خلل |
|
در قیامت صورتش گردد بدل |
|
