| | | | | | |
| |
طوطی آمد با دهان پر شکر |
|
در لباس فستقی با طوق زر |
|
| |
پشه گشته با شهای از فر او |
|
هر کجا سرسبزیی از پر او |
|
| |
در سخن گفتن شکر ریز آمده |
|
در شکر خوردن پگه خیزآمده |
|
| |
گفت هر سنگین دل و هر هیچ کس |
|
چون منی را آهنین سازد قفس |
|
| |
من در این زندان آهن مانده باز |
|
ز آرزوی آب خضرم در گداز |
|
| |
خضر مرغانم از آنم سبزپوش |
|
بوک دانم کردن آب خضرنوش |
|
| |
من نیارم در بر سیمرغ تاب |
|
بس بود از چشمهی خضرم یک آب |
|
| |
سر نهم در راه چون سوداییی |
|
میروم هر جای چون هر جاییی |
|
| |
چون نشان یابم ز آب زندگی |
|
سلطنت دستم دهد در بندگی |
|
| |
هدهدش گفت ای ز دولت بینشان |
|
مرد نبود هرک نبود جان فشان |
|
| |
جان ز بهر این بکار آید ترا |
|
تا دمی درخورد یار آید ترا |
|
| |
آب حیوان خواهی و جان دوستی |
|
رو که تو مغزی نداری پوستی |
|
| |
جان چه خواهی کرد، بر جانان فشان |
|
در ره جانان چو مردان جان فشان |
|
