| | | | | | |
| |
یوسف همدان، امام روزگار |
|
صاحب اسرار جهان، بینای کار |
|
| |
گفت چندانی که از بالا و پست |
|
دیده ور می‌بنگرد در هرچ هست |
|
| |
هست یک یک ذره یعقوب دگر |
|
یوسف گم کرده می‌پرسد خبر |
|
| |
درد باید در ره او انتظار |
|
تا درین هر دو برآید روزگار |
|
| |
ور درین هر دو نیابی کار باز |
|
سر مکش زنهار از این اسرار باز |
|
| |
در طلب صبری بباید مرد را |
|
صبر خود کی باشد اهل درد را |
|
| |
صبر کن گر خواهی وگر نه، بسی |
|
بوک جایی راه یابی از کسی |
|
| |
هچو آن طفلی که باشد در شکم |
|
هم چنان با خود نشین با خود به هم |
|
| |
از درون خود مشو بیرون دمی |
|
نانت اگر باید همی خور خون دمی |
|
| |
قوت آن طفل شکم خونست بس |
|
وین همه سودا ز بیرونست بس |
|
| |
خون خورو در صبر بنشین مردوار |
|
تا برآید کار تو از دست کار |
|
