| | | | | | |
| |
گفت لقمان سرخسی کای اله |
|
پیرم و سرگشته و گم کرده راه |
|
| |
بندهای کو پیر شد شادش کنند |
|
پس خطش بدهند و آزادش کنند |
|
| |
من کنون در بندگیت ای پادشاه |
|
همچو برفی کردهام موی سیاه |
|
| |
بندهی بس غم کشم، شادیم بخش |
|
پیرگشتم ، خط آزادیم بخش |
|
| |
هاتفی گفت ای حرم را خاص خاص |
|
هر که او از بندگی خواهد خلاص |
|
| |
محو گردد عقل و تکلیفش به هم |
|
ترک گیر این هر دو و درنه قدم |
|
| |
گفت الاهی پس ترا خواهم مدام |
|
عقل و تکلیفم نباید والسلام |
|
| |
پس ز تکلیف وز عقل آمد برون |
|
پای کوبان دست میزد در جنون |
|
| |
گفت اکنون من ندانم کیستم |
|
بنده باری نیستم، پس چیستم |
|
| |
بندگی شد محو، آزادی نماند |
|
ذرهای در دل غم و شادی نماند |
|
| |
بیصفت گشتم، نگشتم بیصفت |
|
عارقم اما ندارم معرفت |
|
| |
من ندانم تو منی یا من توی |
|
محو گشتم در تو و گم شد دوی |
|
