| | | | | | |
| |
در ده ما بود برنایی چو ماه |
|
اوفتاد آن ماه یوسفوش به چاه |
|
| |
در زبر افتاد خاک او را بسی |
|
عاقبت ز آنجا بر آوردش کسی |
|
| |
خاک بر وی گشته بود و روزگار |
|
با دو دم آورده بودش کار و بار |
|
| |
آن نکو سیرت محمد نام بود |
|
تا بدان عالم ازو یک گام بود |
|
| |
چون پدر دیدش چنان، گفت ای پسر |
|
ای چراغ چشم وای جان پدر |
|
| |
ای محمد، با پدر لطفی بکن |
|
یک سخن گو، گفت آخر کو سخن |
|
| |
کو محمد، کو پسر، کو هیچ کس |
|
این بگفت و جان بداد، این بود و بس |
|
| |
درنگر ای سالک صاحب نظر |
|
تا محمد کو و آدم، درنگر |
|
| |
آدم آخر کو و ذریات کو |
|
نام جزویات و کلیات کو |
|
| |
کو زمین، کو کوه و دریا، کو فلک |
|
کو پری، کو دیو و مردم ،کو ملک |
|
| |
کو کنون آن صد هزاران تن زخاک |
|
کو کنون آن صد هزاران جان پاک |
|
| |
کو به وقت جان بدادن پیچ پیچ |
|
کو کسی، کو جان و تن، کو هیچهیچ |
|
| |
هر دو عالم را و صد چندان که هست |
|
گر بسایی و ببیزی آنک هست |
|
| |
چون سرای پیچ پیچ آید ترا |
|
با سر غربال هیچ آید ترا |
|
