| | | | | | |
| |
آن مگس میشد ز بهر توشهای |
|
دید کندوی عسل در گوشهای |
|
| |
شد ز شوق آن عسل دل دادهای |
|
در خروش آمد که کو آزادهای |
|
| |
کز من مسکین جوی بستاند او |
|
در درون کندوم بنشاند او |
|
| |
شاخ وصلم گر ببرآید چنین |
|
منج نیکوتر بود در انگبین |
|
| |
کرد کارش را کسی، بیرون شوی |
|
در درون ره دادش و بستد جوی |
|
| |
چون مگس را با عسل افتاد کار |
|
پای و دستش در عسل شد استوار |
|
| |
در طپیدن سست شد پیوند او |
|
وز چخیدن سختتر شد بند او |
|
| |
در خروش آمد که ما را قهر کشت |
|
وانگبینم سختتر از زهر کشت |
|
| |
گر جوی دادم، دو جو اکنون دهم |
|
بوک ازین درماندگی بیرون جهم |
|
| |
کس درین وادی دمی فارغ مباد |
|
مرد این وادی بجز بالغ مباد |
|
| |
روزگاریست ای دل آشفته کار |
|
تا به غفلت میگذاری روزگار |
|
| |
عمر در بیحاصلی بردی به سر |
|
کو کنون تحصیل را عمری دگر |
|
| |
خیز و این وادی مشکل قطع کن |
|
بازپر، وز جان وز دل قطع کن |
|
| |
زانک تا با جان و بادل هم بری |
|
مشرکی وز مشرکان غافلتری |
|
| |
جان برافشان در ره و دل کن نثار |
|
ورنه ز استغنی بگردانند کار |
|
