| | | | | | |
|
تا فلک را میسر است مدار |
|
تا زمین را مقرر است قرار |
|
|
تا کند آفتاب زر پاشی |
|
تا کند نوبهار نقاشی |
|
|
تا بود در میانهی پرگار |
|
گردش هفت کوکب سیار |
|
|
تا بود کاینات را بنیاد |
|
تا بود خاک و آب و آتش و باد |
|
|
جم ثانی جمال دنیی و دین |
|
خسرو تاج بخش تخت نشین |
|
|
پادشاه جهان علیالاطلاق |
|
سایهی لطف حق ابواسحاق |
|
|
در جهان شاد و کامران بادا |
|
حکم او چون قضا روان بادا |
|
|
زحلش کمترینه دربانی |
|
مشتری داعی ثناخوانی |
|
|
از سپاهش پیاده ای بهرام |
|
آن که ترک سپهر دارد نام |
|
|
پرتو روی ساقیش خورشید |
|
کفش گردان مطربش ناهید |
|
|
تیر شاگرد منشیان درش |
|
سر نهاده بر آستان درش |
|
|
چنبر ماه نعل یکرانش |
|
کرهی چرخ گوی میدانش |
|
|
خطبه و سکه عالی از نامش |
|
بر جهانی ز فیض انعامش |
|
|
رای اعلاش عدل ورزیده |
|
کرمش هرچه دیده بخشیده |
|
|
تا ابد پادشاه هفت اقلیم |
|
درگه او پناه هفت اقلیم |
|
|
دولتش در زمان تیغ و قلم |
|
بازویش قهرمان ظلم و ستم |
|
|
بنده کز بندگان آن درگاه |
|
کمترین چاکریست دولتخواه |
|
|
داشت اندر دماغ سودایی |
|
که گرش فرصتی بود جایی |
|
|
شمهای شرح حال عرضه کند |
|
صورت اختلال عرضه کند |
|
|
دید ناگه ظهیر را در خواب |
|
گفت حالی بکن به شعر شتاب |
|
|
من از این پیش بیتکی سه چهار |
|
گفتهام زانچه هست لایق کار |
|
|
نسخهی آن برون کن از دیوان |
|
وقت فرصت به عزم عرض رسان |
|
|
بنده بر وفق رای مولانا |
|
میکند بیتهای او انها |
|
|
«عالمی برفراز منبر گفت |
|
که چو پیدا شود سرای نهفت |
|
|
ریشهای سفید را ز گناه |
|
بخشد ایزد بریشهای سیاه |
|
|
باز ریش سیاه روز امید |
|
باشد اندر پناه ریش سفید |
|
|
مردکی سرخ ریش حاضر بود |
|
چنک در ریش زد چو این بشنود |
|
|
گفت ما خود در این شمار نهایم |
|
در دو گیتی به هیچ کار نهایم |
|
|
بنده آن سرخ ریش مظلوم است |
|
که ز انعام شاه محروم است |
|
|
ملک او تا به حشر باقی باد |
|
مهر و ماهش ندیم و ساقی باد» |
|