عبید زاکانی (غزلیات)/منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم

by عبید زاکانی

	منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم			غریب شهر کسان و ز دیار خود محروم
	به درد و رنج فرومانده و ز دوا نومید			نشسته در غم و از غمگسار خود محروم
	گزیده صحبت بیگانگان و نااهلان			ز قوم و کشور و ایل و تبار خود محروم
	ز روزگار مرا بهره نیست جز حرمان			مباد هیچکس از روزگار خود محروم
	ز آه سینه بسوزم اگر شوم نفسی			ز سیل این مژه‌ی سیل بار خود محروم
	ز هر بدی که به من میرسد بتر زان نیست			که مانده‌ام ز خداوندگار خود محروم
	امید هست عبید آنکه عاقبت نشوم			ز لطف و رحمت پروردگار خود محروم