شاهنامه (تصحیح ژول مل)/آزمودن فریدون پسران خود را
ظاهر
آزمودن فریدون پسران خود را
چو از باز گردیدنِ این سه شاه | شد آگه فریدون بیامد براه | |||||
ز دلشان همی خواست کاگه شود | ز بدها گمانیش کوته شود | |||||
بیامد بسانِ یکی اژدها | کزو شیر گفتی نیابد رها | ۲۴۰ | ||||
خروشان و جوشان بجوش اندرون | همی از دهانش آتش آمد برون | |||||
چو هر سه پسر را بنزدیک دید | بگرد اندرون کوه تاریک دید | |||||
برانگیخت گرد و برآورد جوش | جهان گشت از آوازِ او پرخروش | |||||
بیامد دوان سوی مهتر پسر | که او بود پرمایه و تاجور | |||||
پسر گفت با اژدها روی جنگ | نه بیند خرد یافته مردِ هنگ | ۲۴۵ | ||||
سبک پشت بنمود و بگریخت زوی | پدر زی برادرش بنهاد روی | |||||
میانه برادر چو او را بدید | کمان را بزه کرد و اندر کشید | |||||
چنین گفت اگر کارزارست کار | چه شیر دمنده چه جنگی سوار | |||||
چو کهتر پسر نزد ایشان رسید | خروشید کان اژدها را بدید | |||||
بدو گفت کز پیش ما باز شو | پلنگی تو بر راهِ شیران مرو | ۲۵۰ | ||||
گرت نام شاه آفریدون بگوش | رسید است با ما بدینسان مکوش | |||||
که فرزند اوئیم هر سه پسر | همه گرزداران پرخاش خر | |||||
گر از راه بیراه یکسو شوی | و گر نه نهمت افسرِ بد خوئی | |||||
فریدونِ فرّخ چو بشنید و دید | هنرها بدانست و شد ناپدید | |||||
برفت و بیامد پدروار پیش | چنان چون سزاید بآئین و کیش | ۲۵۵ | ||||
ابا کوس و باژنده پیلانِ مست | همان گرزهٔ گاو پیگر بدست | |||||
بزرگانِ لشکر پس پشت اوی | جهان آمده پاک در مشت اوی | |||||
چو دیدند پر مایگان روی شاه | پیاده دوان برگرفتند راه | |||||
برفتند و بر خاک دادند بوس | فرومانده برجای پیلان و کوس | |||||
پدر دست بگرفت و بنواختشان | براندازه بر پایگه ساختشان | ۲۶۰ | ||||
چو آمد بکاخ گرانمایه باز | به پیشِ جهاندار آمدن براز | |||||
بسی آفرین کرد بر کردگار | کزو دید نیک و بد روزگار | |||||
وزآنپس سه فرزند خود را بخواند | به تختِ گرانمایگی بر نشاند | |||||
چنین گفت کان اژدهای دژم | کجا خواست گیتی بسوزد بدم | |||||
پدر بد که جست از شما مردمی | چو بشناخت برگشت با خرّمی | ۲۶۵ | ||||
کنون نامتان ساختستیم نغز | چنان چون بباید سزاوار مغز | |||||
توئی مهتر و سَلم نام تو باد | بگیتی براگنده کامِ تو باد | |||||
که جستی سلامت ز کام نهنگ | بگاه گریزش نکردی درنگ | |||||
دلاور که نندیشد از پیل و شیر | تو دیوانه خوانش مخوانش دلیر | |||||
میانه کز آغاز تیزی نمود | ز آتش مر او را دلیری فزود | ۲۷۰ | ||||
ورا تور خوانیم شیر دلیر | کجا ژندهپیلش نیارد بزیر | |||||
هنر خود دلیری است بر جایگاه | که بددل نباشد سزاوار گاه | |||||
دگر کهتر آن مرد با سنگ و جنگ | که هم باشتاب است و هم با درنگ | |||||
ز خاک و ز آتش میانه گزید | چنان کز رهِ هوشیاران سزید | |||||
دلیر و جوان و هشیوار بود | بگیتی جز او را نشاید ستود | ۲۷۵ | ||||
کنون ایرج اندر خور نام اوی | همه مهتری باد فرجام اوی | |||||
بدان کو به آغاز شیری نمود | بگاه درشتی دلیری نمود | |||||
بنام پری چهرگانِ عرب | کنون برگشایم بشادی دو لب | |||||
زن سلم را نام کرد آرزوی | زن تور را ماهِ آزاده خوی | |||||
زن ایرج پاکخو را سهی | کجا بد بخوبی سهیلش رهی | ۲۸۰ | ||||
پس از اختر گِرد گردان سپهر | که اخترشناسان نمودند چهر | |||||
نوشته بیاورد و بنهاد پیش | بدید اختر نامداران خویش |