سیف فرغانی (غزلها)/چون برآمد آفتاب از مشرق پیراهنش

by سیف فرغانی

	چون برآمد آفتاب از مشرق پیراهنش			ماه رقاصی کند چون ذره در پیرامنش
	از لباس بخت عریانم و گرنه کردمی			دست در آغوش او بی‌زحمت پیراهنش
	دست بختم برفشاند آستین تا ساق عرش			گر بگیرد پای او گردم به سر چون دامنش
	نرگس اندر بوستان رخساره‌ی او دید و گفت			حال بلبل بین و با گل عمر ضایع کردنش
	راستی جز شربت وصلش مرا دارد زیان			گر طبیبم احتما فرماید از غم خوردنش
	ز آرزوی او همی خواهد که همچون ماهتاب			افتد از بام فلک خورشید اندر روزنش
	وصل و هجر دوست می‌کوشند هر یک تا کنند			دست او در گردنم یا خون من در گردنش
	با قد و بالای آن مه سرو را ای باغبان			یا به جای خویش بنشان یا ز بستان برکنش
	دامن دلهای ما پر خار انده کرد باز			آن که هر ساعت کند پیراهنی پر گل تنش
	گر ملامت گر نداند حال شبهای مرا			ز آفتاب روی او چون روز گردد روشنش
	سیف فرغانی بدو نامه نمی‌یارد نوشت			ای صبا هر صبحدم می‌بر سلامی از منش