سیف فرغانی (غزلها)/دلم بوسه ز آن لعل نوشین خوهد
ظاهر
دلم بوسه ز آن لعل نوشین خوهد | و گر در بها دنیی و دین خوهد | |||||
لب تست شیرین، زبان تو چرب | چو صوفی دلم چرب و شیرین خوهد | |||||
جهان گر سراسر همه عنبر است | دلم بوی آن زلف مشکین خوهد | |||||
نگارا غم عشقت از عاشقان | چو کودک گهی آن و گه این خوهد | |||||
مرا گفت جانان خوهی جان بده | درین کار او مزد پیشین خوهد | |||||
چو خسرو اگر میخوهی ملک وصل | چو فرهاد آن کن که شیرین خوهد | |||||
چو خندم ز من گریه خواهد ولیک | چو گریم ز من اشک خونین خوهد | |||||
نه عاشق کند ملک دنیا طلب | نه بهرام شمشیر چوبین خوهد | |||||
کند عاشق اندر دو عالم مقام | اگر در لحد مرده بالین خوهد | |||||
به ما کی درآویزد ای دوست عشق | که شاه است و هم خانه فرزین خوهد | |||||
چو من بوم را کی کند عشق صید | که شهباز کبک نگارین خوهد | |||||
درین دامگه ما چو پر کلاغ | سیاهیم و او بال رنگین خوهد | |||||
بر آریم گرد از بساط زمین | اگر اسب شطرنج شه زین خوهد | |||||
به دست آورمگر، ز چون من گدا | سگ کوی او نان زرین خوهد | |||||
تو از سیف فرغانیی بینیاز | توانگر کجا یار مسکین خوهد |