سیف فرغانی (غزلها)/در شهر اگر زمانی آن خوش پسر برآید
ظاهر
در شهر اگر زمانی آن خوش پسر برآید | از هر دلی و جانی سوزی دگر برآید | |||||
در آرزوی رویش چندین عجب نباشد | گر آفتاب ازین پس پیش از سحر برآید | |||||
چون سایه نور ندهد بر اوج بام گردون | بی نردبان مهرش خورشید اگر برآید | |||||
گر بر زمین بیفتد آب دهان یارم | از بیخ هر نباتی شاخ شکر برآید | |||||
از بهر چون تو دلبر در پای چون تو گوهر | از ابر در ببارد وز خاک زر برآید | |||||
گفتم که آب چشمم بر روی خشک گردد | چون بر گل عذارش ریحان تر برآید | |||||
من آن گمان نبردم کز خط دود رنگش | چون شمع هر زمانم آتش به سر برآید | |||||
جسم برهنه رو را شرط است اگر نپوشد | آنرا که دوست چون گل بیجامه در برآید | |||||
دامن به دست چون من بیطالعی کی افتد | آنرا که از گریبان شمس و قمر برآید | |||||
باری به چشم احسان در سیف بنگر ای جان | تا کار هر دو کونش ز آن یک نظر برآید |