سیف فرغانی (غزلها)/تنی داری بسان خرمن گل
ظاهر
تنی داری بسان خرمن گل | عرق از وی روان چون روغن گل | |||||
صبا از رشک اندام چو آبت | فگنده آتش اندر خرمن گل | |||||
چمن از خجلت روی چو ماهت | شکسته چون بنفشه گردن گل | |||||
گر از رویت بهار آگاه باشد | پشیمان گردد از آوردن گل | |||||
به سیل تیره ابر نوبهاری | بریزد آب روی روشن گل | |||||
غم تو در گریبان دل من | چو خار آویخته در دامن گل | |||||
منم ا زخوردن غمهای تو شاد | چو زنبور عسل از خوردن گل | |||||
اگر از خاک کویت بو بگیرد | قبای غنچه و پیراهن گل | |||||
چو در برگ از خزان زردی فزاید | ز روح نامیه اندر تن گل | |||||
مها از سیف فرغانی میازار | نخواهد عندلیب آزردن گل | |||||
گلت را همچو بلبل دوستدارست | جعل باشد نه بلبل دشمن گل |