| | | | | | |
| |
از لطف و حسن یارم در جمع گل عذاران |
|
چون بر گل است شبنم چون بر شکوفه باران |
|
| |
در صحبت رقیبان هست آن نگار دایم |
|
شمعی به پیش کوران گنجی به دست ماران |
|
| |
ای جمله بی تو غمگین چون عندلیب بی گل |
|
من از غم تو شادم چون بلبل از بهاران |
|
| |
در طبع من که هستم قربان روز وصلت |
|
خوشتر ز ماه عیدی در چشم روزه‌داران |
|
| |
سر بر زمین نهاده پیش رخ تو شاهان |
|
برقع فگنده بر روی از شرم تو نگاران |
|
| |
هنگام باده خوردن از لعل شکرینت |
|
ز آب حیوة پر شد جام شراب خواران |
|
| |
در خدمت تو شیرین همچون شراب وصل است |
|
این باده‌ی به تلخی همچون فراق یاران |
|
| |
در دوستیت خلقی با من شدند دشمن |
|
رستم فرو نماند از حرب خرسواران |
|
| |
چون گل جهان گرفتی ای جان و ناشکفته |
|
در گلشن جمالت یک غنچه از هزاران |
|
| |
ای صد هزار مسکین امیدوار این در |
|
زنهار تا نبندی در بر امیدواران |
|
| |
در روزگار عشقش با غم بساز ای دل |
|
کاین غم جدا نگردد از تو به روزگاران |
|
| |
ای رفته وز فراقت مانند سیف شهری |
|
نالان چو دردمندان، گریان چو سوگواران |
|
| |
ای عقل در غم او یک دم مرا چو سعدی |
|
«بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران» |
|
