سنایی غزنوی (غزلیات)/من نصیب خویش دوش از عمر خود برداشتم

by سنایی غزنوی

	من نصیب خویش دوش از عمر خود برداشتم			کز سمن بالین و از شمشاد بستر داشتم
	داشتم در بر نگاری را که از دیدار او			پایه‌ی تخت خود از خورشید برتر داشتم
	نرگس و شمشاد و سوسن مشک و سیم و ماه و گل			تا به هنگام سحر هر هفت در بر داشتم
	بر نهاده بر بر چون سیم و سوسن داشتم			لب نهاده بر لب چون شیر و شکر داشتم
	دست او بر گردن من همچو چنبر بود و من			دست خود در گردن او همچو چنبر داشتم
	بامدادان چون نگه کردم بسی فرقی نبود			چنیر از زر داشت او سوسن ز عنبر داشتم
	چون موذن گفت یک الله اکبر کافرم			گر امید آن دگر الله اکبر داشتم