سنایی غزنوی (غزلیات)/دوش یارم به بر خویش مرا بار نداد

by سنایی غزنوی

	دوش یارم به بر خویش مرا بار نداد			قوت جانم زد و یاقوت شکر بار نداد
	آن درختی که همه عمر بکشتم به امید			دوش در فرقت او خشک شد و بار نداد
	شب تاریک چو من حلقه زدم بر در او			بار چون داد دل او که مرا بار نداد
	این چنین کار از آن یار مرا آمد پیش			کم ز یک ماه دل و چشم مرا کار نداد
	شربتی ساخته بود از شکر و آب حیات			نه نکو کرد که یک قطره به بیمار نداد
	هر که او دل به غم یار دهد خسته شود			رسته آنست که او دل به غم یار نداد