| | | | | | |
|
جانا ز لب آموز کنون بنده خریدن |
|
کز زلف بیاموختهای پرده دریدن |
|
|
فریادرس او را که به دام تو درافتاد |
|
یا نیست ترامذهب فریاد رسیدن |
|
|
ما صبر گزیدیم به دام تو که در دام |
|
بیچاره شکاری خبه گردد ز تپیدن |
|
|
اکنون که رضای تو به اندوه تو جفتست |
|
اندوه تو ما را چو شکر شد به چشیدن |
|
|
از بیم به یکبار همی خورد نیارم |
|
زیرا که شکر هیچ نماند ز مزیدن |
|
|
ما رخت غریبانه ز کوی تو کشیدیم |
|
ماندیم به تو آنهمه کشی و چمیدن |
|
|
رفتیم به یاد تو سوی خانه و بردیم |
|
خاک سر کویت ز پی سرمه کشیدن |
|
|
در حسرت آن دانهی نار تو دل ما |
|
حقا که چو نارست به هنگام کفیدن |
|
|
یاد آیدت آن آمدن ما به سر کوی |
|
دزدیده در آن دیدهی شوخت نگریدن؟ |
|
|
ای راحت آن باد که از نزد تو آید |
|
پیغام تو آرد بر ما وقت بزیدن |
|
|
وان طیره گری کردن و در راه نشستن |
|
وان سنگدلی کردن و در حجره دویدن |
|
|
ما را غرض از عشق تو ای ماه رخت بود |
|
خود چیست شمن را غرض از بت گرویدن |
|
|
ما را فلک از دیده همی خواست جدا کرد |
|
برخیره نبود آن دو سه شب چشم پریدن |
|
|
زین روی که بر خاک سر کوی تو خسبد |
|
مولای سگ کوی توام وقت گزیدن |
|
|
زنهار کیانند به زیر خم زلفت |
|
زنهار به هش باش گه زلف بریدن |
|
|
بشنو سخن ما ز حریفان به ظریفی |
|
کارزد سخن بنده سنایی بشنیدن |
|
|
پیش و بر ما ز آرزوی چشم چو آهوت |
|
چون پشت پلنگست ز خونابه چکیدن |
|
|
آرامش و رامش همه در صحبت خلقست |
|
ای آهوک از سر بنه این خوی رمیدن |
|
|
کوهیست غم عشق تو موییست تن من |
|
هرگز نتوان کوه به یک موی کشیدن |
|
|
ما بندگی خویش نمودیم ولیکن |
|
خوی بد تو بنده ندانست خریدن |
|