| | | | | | |
| |
ای چون تو ندیده جم آخر چه جمالست این |
|
وی چون تو به عالم کم آخر چه کمالست این |
|
| |
تو با من و من پویان هر جای ترا جویان |
|
ای شمع نکورویان آخر چه وصالست این |
|
| |
زان گلبن انسانی هر دم گلی افشانی |
|
ای میوه‌ی روحانی آخر چه نهالست این |
|
| |
در وصف تو عقل و جان چون من شده سرگردان |
|
ای وهم ز تو حیران آخر چه جمالست این |
|
| |
گفتی که چو من دلبر داری وز من بهتر |
|
ای جادوی صورت گر آخر چه خیالست این |
|
| |
ای از پی داغ ما آرایش باغ ما |
|
ای چشم و چراغ ما آخر چه مثالست این |
|
| |
هر روز نپویی تو جز عشق نجویی تو |
|
ای ماه نکویی تو آخر چه خصالست این |
|
| |
هر روز مرا نرمک بکشی تو به آزرمک |
|
ای شوخک بی‌شرمک آخر چه وبالست این |
|
| |
پرسی: چو منی دلبر بینی تو به عالم در |
|
ای ماه نکو منظر آخر چه سوالست این |
|
| |
ما را نه بدین سستی زین بیش همی جستی |
|
ای خسته از آن خستی آخر چه ملالست این |
|
| |
گفتی همه جا با تو وصلست مرا با تو |
|
ای بی خود و با ما تو آخر چه دلالست این |
|
| |
گفتی که سنایی خود داریم و ازو به صد |
|
ای ناقد نیک و بد آخر چه محالست این |
|
