| | | | | | |
| |
اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی |
|
مرا بر دل درین عالم همه دشخوار خوارستی |
|
| |
ار این ناسازگار ایام با من سازگارستی |
|
سرو کارم همیشه با می و ورد و قمارستی |
|
| |
اگر نه محنت این نامساعد روزگارستی |
|
مرا با زهد و قرایی و مستوری چکارستی |
|
| |
اگر در پارسایی خود مرا او را دوستارستی |
|
سنایی را به ماه نو نسیم نوبهارستی |
|
| |
هرانکو در دلست او را کنون اندر کنارستی |
|
دلش همواره شادستی و کارش چون نگارستی |
|
| |
دلیل صدق او دایم سنایی را بهارستی |
|
نهان وصل او دایم بر او آشکارستی |
|
| |
اگر از غم دل مسکین عاشق را قرارستی |
|
جهنم پیش چشم سر سریر شهریارستی |
|
| |
گل از هجران اقطارش میان کارزارستی |
|
دل از امید دیدارش میان مرغزارستی |
|
| |
مرا هفتم درک با او بدان دارالقرارستی |
|
سماوات العلی بی او حمیم هفت نارستی |
|
| |
چرا گویی سنایی این گر او را خود شکارستی |
|
ز دست سینه‌ی کبک دری او را در آرستی |
|
| |
اگر شخص سنایی را جهان سفله یارستی |
|
چو دیگر مدبران دایم به گردون بر سوارستی |
|
