کلیات سعدی/غزلیات/در عهد تو ای نگار دلبند

by سعدی

۶۶۳

	در عهد تو ای نگار دلبند			بس عهد که بشکنند و سوگند
	بر جان ضعیف آرزومند			زین بیش جفا و جور مپسند

* * *

	من چون تو دگر ندیده‌ام خوب			منظور جهانیان و محبوب
	دیگر نرود به هیچ مطلوب			خاطر که گرفت با تو پیوند

* * *

	ما را هوس تو کس نیاموخت			پروانه بجهد خویشتن سوخت
	عشق آمد و چشم عقل بر دوخت			شوق آمد و بیخ صبر برکند

* * *

	دوران تو نادر اوفتادست			کاین حسن خدا به کس ندادست
	در هیچ زمانهٔ نزادست			مادر بجمال چون تو فرزند

* * *

	ای چشم و چراغ دیده و حی			خون ریختنم چه می‌کنی هی
	این جور که می‌بریم تا کی			وین صبر که می‌کنیم تا چند؟

* * *

	هر لحظه بسر در آیدم دود			فریاد و جزع نمیکند سود
	افتادم و مصلحت چنین بود			بی‌بند نگیرد آدمی بند

* * *

	دل رفت و عنان طاقت از دست			سیل آمد و ره نمیتوان بست
	من نیستم ار کسی دگر هست			از دوست بیاد دوست خرسند

* * *

	مهر تو نگار سرو قامت			بر من رقمست تا قیامت
	با دست به گوش من ملامت			واندوه فراق کوه الوند

* * *

	دل در طلب تو رفت و دینم			جان نیز طمع کنی یقینم
	مستوجب این و بیش ازینم			باشد که چو مردم خردمند

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنبالهٔ کار خویش گیرم^[۱]

---

1. این غزل که تضمین بند دوم «ترجیعات» است در یک نسخه دیده شد.