سعدی (باب چهارم در تواضع)/چنین یاد دارم که سقای نیل

'

سعدی (باب چهارم در تواضع)  از سعدی (چنین یاد دارم که سقای نیل)

'

	چنین یاد دارم که سقای نیل		نکرد آب بر مصر سالی سبیل
	گروهی سوی کوهساران شدند		به فریاد خواهان باران شدند
	گرستند و از گریه جویی روان		بیاید مگر گریه‌ی آسمان
	به ذوالنون خبر برد از ایشان کسی		که بر خلق رنج است و زحمت بسی
	فرو ماندگان را دعایی بکن		که مقبول را رد نباشد سخن
	شنیدم که ذوالنون به مدین گریخت		بسی برنیامد که باران بریخت
	خبر شد به مدین پس از روز بیست		که ابر سیه دل برایشان گریست
	سبک عزم باز آمدن کرد پیر		که پر شد به سیل بهاران غدیر
	بپرسید از او عارفی در نهفت		چه حکمت در این رفتنت بود؟ گفت
	شنیدم که بر مرغ و مور و ددان		شود تنگ روزی ز فعل بدان
	در این کشور اندیشه کردم بسی		پریشان‌تر از خود ندیدم کسی
	برفتم مبادا که از شر من		ببندد در خیر بر انجمن
	بهی بایدت لطف کن کان بهان		ندیدندی از خود بتر در جهان
	تو آنگه شوی پیش مردم عزیز		که مر خویشتن را نگیری به چیز
	بزرگی که خود را به خردی شمرد		به دنیا و عقبی بزرگی ببرد
	از این خاکدان بنده‌ای پاک شد		که در پای کمتر کسی خاک شد
	الا ای که بر خاک ما بگذری		به خاک عزیزان که یادآوری
	که گر خاک شد سعدی، چه غم؟		که در زندگی خاک بوده‌ست هم
	به بیچارگی تن فرا خاک داد		وگر گرد عالم برآمد چو باد
	بسی برنیامد که خاکش بخورد		دگر باره بادش به عالم ببرد
	نگر تا گلستان معنی شکفت		در او هیچ بلبل چنین خوش نگفت
	عجب گر بمیرد چنین بلبلی		که بر استخوانش نروید گلی