رباعیات خیام (تصحیح فروغی و غنی)/برخیزم و عزم باده ناب کنم
۱۲۴
| برخیزم و عزم بادهٔ ناب کنم | رنگ رُخِ خود برنگ عنّاب کنم | |||||
| این عقل فضول پیشه را مشتی می | بر روی زنم چنانکه در خواب کنم | |||||
رباعی ۱۲۴– حافظ میفرماید:
| ز بادهٔ هیچت اگر نیست این نه بس که ترا | دمی ز وسوسهٔ عقل بیخبر دارد | |||||
و یقین است که از عقل مقصود و فکر و اندیشه‌هائی است که نفس در امور دنیا بعقل وسوسه میکند و انسانرا از فکر معقول باز میدارد.