رباعیات خیام (تصحیح فروغی و غنی)/این کهنه رباط را که عالم نامست

by عمر خیام

۱۷

	این کهنه رباط را که عالم نامست			وارامگه ابلق صبح و شامست
	بزمیست که واماندهٔ صد جمشید است			قصریست که تکیه‌گاه صد بهرامست

---

رباعی ۱۷– مصرع ۱ رباط اینجا بمعنی کاروانسراست مصرع ۲ ابلق یعنی سیاه و سفید و مخصوصاً دربارهٔ اسب گفته میشود و اینجا با رباط که جای اسب بستن است نیر مناسبت خاص دارد شعرا شب و روز را باسب سیاه و سفید مکرّر تشبیه کرده‌اند.