دیوان شمس/یک جام ز صد هزار جان به

by مولوی

	یک جام ز صد هزار جان به			برخیز و قماش ما گرو نه
	ما از خود خویش توبه کردیم			ما هیچ نمی‌رویم از این ده
	یک رنگ کند شراب ما را			تا هر دو یکی شود که و مه
	درویش ز خویشتن تهی شد			پر ده تو شراب فقر پر ده
	برخیز و به زه کن آن کمان را			ماییم کمان و باده چون زه
	برجای بماند عقل پرفعل			این است سزای پیر فربه
	ما غم نخوریم خود کی دیده‌ست			تو بار کشی و او کند عه
	بگریز ز غم به سوی شه رو			وز خانه عاریت برون جه