دیوان شمس/یا قمرا لوعه للقمرین سکن
ظاهر
یا قمرا لوعه للقمرین سکن | حلت علی حریمهم فی خطر لیمنوا | |||||
یا شجرا غصونه فوق سماء وهمنا | هز هز فی قلوبنا مرحمه لنجتنوا | |||||
هر کی تو گردنش زدی گشت درازگردن او | خرمن هر کی سوختی گشت بزرگ خرمن او | |||||
هر کی سرش شکافتی سر بفراخت بر فلک | هر کی تو در چهش کنی یافت جهان روشن او | |||||
یا بلدا مخلدا افلح من ثوی به | للبرکات مطلع للثمرات معدن | |||||
یا سحرا منورا لیس عقیبه دجی | افلح کل منظر ذاک به مزین | |||||
هر کی طرب رها کند پشت سوی وفا کند | بازکشاندش به خود با کرم مفتن او | |||||
میکشدش که ای رهی از کف من کجا رهی | رو به من آورید هین ها الذین آمنوا | |||||
جاء اوان وصلنا یلحقنا باصلنا | شممنا عبیره فانتهضوا لتیقنوا | |||||
ما بقی انسلاخنا ان هنا مناخنا | فی عرفات معشر ابتکروا و احسنوا | |||||
پند نگار خود شنو از بر او برون مرو | ای دل و دیده دیدهای ای دل و دیده من او | |||||
پیش خودم همینشان بر سر من همیفشان | تا ز تو لاف میزنم کم بگرفت دامن او | |||||
قد نطق الهوی اسکتوا استمعوا و انصتوا | ان لسان نطقنا عند لقاه الکن | |||||
بستم من دهان خود دل بگشاد صد دهان | بهر دل تو تن زدم بس بودم نوازن او | |||||
در گل و در شکر نشین بهر خدای لطف بین | سیب و انار تازه چین کمد در فشاندن او |