دیوان شمس/گر جام سپهر زهرپیماست

by مولوی

	گر جام سپهر زهرپیماست			آن در لب عاشقان چو حلواست
	زین واقعه گر ز جای رفتی			از جای برو که جای این جاست
	مگریز ز سوز عشق زیرا			جز آتش عشق دود و سوداست
	دودت نپزد کند سیاهت			در پختنت آتشست کاستاست
	پروانه که گرد دود گردد			دودآلودست و خام و رسواست
	از خانه و مان به یاد ناید			آن را که چنین سفر مهیاست
	از شهر مگو که در بیابان			موسیست رفیق من و سلواست
	صحبت چه کنی که در سقیمی			هر لحظه طبیب تو مسیحاست
	دلتنگ خوشم که در فراخی			هر مسخره را رهست و گنجاست
	چون خانه دل ز غم شود تنگ			در وی شه دلنواز تنهاست
	دل تنگ بود جز او نگنجد			تنگی دلم امان و غوغاست
	دندان عدو ز ترس کندست			پس روترشی رهایی ماست
	خاموش که بحر اگر ترش روست			هم معدن گوهرست و دریاست