دیوان شمس/که شکیبد ز تو ای جان که جگرگوشه جانی

by مولوی

	که شکیبد ز تو ای جان که جگرگوشه جانی			چه تفکر کند از مکر و ز دستان که ندانی
	نه درونی نه برونی که از این هر دو فزونی			نه ز شیری نه ز خونی نه از اینی نه از آنی
	برود فکرت جادو نهدت دام به هر سو			تو همه دام و فنش را به یکی فن بدرانی
	چه بود باطن کبکی که دل باز نداند			چه حبوب است زمین در که ز چرخ است نهانی
	کلهش بنهی وآنگه فکنی باز به سیلی			چه کند بره مسکین چو کند شیر شبانی
	کله و تاج سرم را پی سیلی تو باید			که مرا تاج تویی و جز تو جمله گرانی
	به کجا اسب دواند به کجا رخت کشاند			ز تو چون جان بجهاند که تو صد جان جهانی
	به چه نقصان نگرندت به چه عیبی شکنندت			به کی مانند کنندت که به مخلوق نمانی
	به ملاقات نشان ده ز خیالات امان ده			مکشش زود زمان ده که تو قسام زمانی
	هله ای جان گشاده قدم صدق نهاده			همه از پای فتاده تو خوش و دست زنانی
	شه و شاهین جلالی که چنین باپر و بالی			نه گمانی نه خیالی همه عینی و عیانی
	چه بود طبع و رموزش به یکی شعله بسوزش			به یکی تیر بدوزش که بسی سخته کمانی
	هله بر قوس بنه زه ز کمینگاه برون جه			برهان خویش از این ده که تو زان شهر کلانی
	چو همه خانه دل را بگرفت آتش بالا			بود اظهار زبانه به از اظهار زبانی