| | | | | | |
| |
چو بی گه آمدی باری درآ مردانه‌ای ساقی |
|
بپیما پنج پیمانه به یک پیمانه‌ای ساقی |
|
| |
ز جام باده عرشی حصار فرش ویران کن |
|
پس آنگه گنج باقی بین در این ویرانه‌ای ساقی |
|
| |
اگر من بشکنم جامی و یا مجلس بشورانم |
|
مگیر از من منم بی‌دل تویی فرزانه‌ای ساقی |
|
| |
چو باشد شیشه روحانی ببین باده چه سان باشد |
|
بگویم از کی می‌ترسم تویی در خانه‌ای ساقی |
|
| |
در آب و گل بنه پایی که جان آب است و تن چون گل |
|
جدا کن آب را از گل چو کاه از دانه‌ای ساقی |
|
| |
ز آب و گل بود این جا عمارت‌های کاشانه |
|
خلل از آب و گل باشد در این کاشانه‌ای ساقی |
|
| |
زهی شمشیر پرگوهر که نامش باده و ساغر |
|
تویی حیدر ببر زوتر سر بیگانه‌ای ساقی |
|
| |
یکی سر نیست عاشق را که ببریدی و آسودی |
|
ببر هر دم سر این شمع فراشانه‌ای ساقی |
|
| |
نمی‌تانم سخن گفتن به هشیاری خرابم کن |
|
از آن جام سخن بخش لطیف افسانه‌ای ساقی |
|
| |
سقاهم ربهم گاهی کند دیوانه را عاقل |
|
گهی باشد که عاقل را کند دیوانه‌ای ساقی |
|
