دیوان شمس/چندان بگردم گرد دل کز گردش بسیار من
ظاهر
چندان بگردم گرد دل کز گردش بسیار من | نی تن کشاند بار من نی جان کند پیکار من | |||||
چندان طواف کان کنم چندان مصاف جان کنم | تا بگسلد یک بارگی هم پود من هم تار من | |||||
گر تو لجوجی سخت سر من هم لجوجم ای پسر | سر می نهد هر شیر نر در صبر پاافشار من | |||||
تن چون نگردد گرد جان با مشعل چون آسمان | ای نقطه خوبی و کش در جان چون پرگار من | |||||
تا آب باشد پیشوا گردن بود این آسیا | تو بیخبر گویی که بس که آرد شد خروار من | |||||
او فارغ است از کار تو وز گندم و خروار تو | تا آب هست او می طپد چون چرخ در اسرار من | |||||
غلبیرم اندر دست او در دست می گرداندم | غلبیر کردن کار او غلبیر بودن کار من | |||||
نی صدق ماند و نی ریا نی آب ماند و نی گیا | وانگه بگفتم هین بیا ای یار گل رخسار من | |||||
ای جان جان مست من ای جسته دوش از دست من | مشکن ببین اشکست من خیز ای سپه سالار من | |||||
ای جان خوش رفتار من می پیچ پیش یار من | تا گویدت دلدار من ای جان و ای جاندار من | |||||
مثل کلابهست این تنم حق می تند چون تن زنم | تا چه گولم می کند او زین کلابه و تار من | |||||
پنهان بود تار و کشش پیدا کلابه و گردشش | گوید کلابه کی بود بیجذبه این پیکار من | |||||
تن چون عصابه جان چو سر کان هست پیچان گرد سر | هر پیچ بر پیچ دگر توتوست چون دستار من | |||||
ای شمس تبریزی طری گاهی عصابه گه سری | ترسم که تو پیچی کنی در مغلطه دیدار من |