دیوان شمس/وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم
ظاهر
وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم | بند را برگسلیم از همه بیگانه شویم | |||||
جان سپاریم دگر ننگ چنین جان نکشیم | خانه سوزیم و چو آتش سوی میخانه شویم | |||||
تا نجوشیم از این خنب جهان برناییم | کی حریف لب آن ساغر و پیمانه شویم | |||||
سخن راست تو از مردم دیوانه شنو | تا نمیریم مپندار که مردانه شویم | |||||
در سر زلف سعادت که شکن در شکن است | واجب آید که نگونتر ز سر شانه شویم | |||||
بال و پر باز گشاییم به بستان چو درخت | گر در این راه فنا ریخته چون دانه شویم | |||||
گر چه سنگیم پی مهر تو چون موم شویم | گر چه شمعیم پی نور تو پروانه شویم | |||||
گر چه شاهیم برای تو چو رخ راست رویم | تا بر این نطع ز فرزین تو فرزانه شویم | |||||
در رخ آینه عشق ز خود دم نزنیم | محرم گنج تو گردیم چو پروانه شویم | |||||
ما چو افسانه دل بیسر و بیپایانیم | تا مقیم دل عشاق چو افسانه شویم | |||||
گر مریدی کند او ما به مرادی برسیم | ور کلیدی کند او ما همه دندانه شویم | |||||
مصطفی در دل ما گر ره و مسند نکند | شاید ار ناله کنیم استن حنانه شویم | |||||
نی خمش کن که خموشانه بباید دادن | پاسبان را چو به شب ما سوی کاشانه شویم |